Ακούγεται (ή μάλλον διαβάζεται) περίεργα, αλλά έτσι είναι. Δυστυχώς δεν υπάρχει καλύτερη περίοδος για να εκτιμήσεις τη ζωή παρά μόνο όταν όλα πάνε... κατά διαόλου! Τότε η ζωή αποκτά την πραγματική της αξία. Τότε μπορείς να δεις ξεκάθαρα αυτά που έχουν σημασία στη ζωή σου, γιατί όταν όλα είναι καλά, συνήθως ασχολείσαι με... βλακείες!
Έχουν καταφέρει, να μας αποπροσανατολίσουν. Λέμε ότι φοβόμαστε για τη ζωή μας, ότι νοιαζόμαστε για το μέλλον μας και το μέλλον των παιδιών μας, αλλά τι πραγματικά κάνουμε; Απλά φοβόμαστε και δεν απολαμβάνουμε τη ζωή. Καμία δράση. Μόνο χαλαρές αντιδράσεις (χαλαρές σε σχέση με το μέγεθος του προβλήματος). Περιμένουμε να τα λύσουν όλα οι άλλοι, οι "μεγάλοι", ενώ εμείς... απλά ανησυχούμε! Οι βολεμένοι δηλαδή να λύσουν τα δικά μας προβλήματα. Μήπως είναι λίγο παράλογο να περιμένουμε να γίνει κάτι τέτοιο; Αυτοί που προσπαθούσαν τόσο καιρό να μας φέρουν σε αυτή την κατάσταση, να έρθουν τώρα να μας σώσουν. Όποιος το θεωρεί λογικό, θα πρέπει να το κοιτάξει. Ότι και να κάνουν, δεν θα είναι για το δικό μας συμφέρον. Και όσο πιο πολύ φοβόμαστε, τόσο πιο εύκολα θα δεχτούμε ότι είναι να μας κάνουν!
Ποια είναι όμως η ζωή μας για την οποία τόσο φοβόμαστε; Ποια είναι τα θέλω μας, που θα μείνουν ανεκπλήρωτα λόγω της σημερινής άσχημης κατάστασης;
Πριν απαντήσουμε πιστεύω ότι πρέπει να σκεφτούμε αν η απάντηση μας αφορά τα δικά μας "θέλω", τη δική μας "ζωή". Γιατί πραγματικά πιστεύω ότι το αληθινά κακό της εποχής μας είναι ότι ζούμε με το φόβο ότι θα χάσουμε ή δε θα ζήσουμε (ανάλογα σε τι φάση βρίσκεται ο καθένας μας) τη ζωή που άλλοι διάλεξαν για εμάς. Τη ζωή που έχουν διαλέξει για εμάς οι μεγάλες πολυεθνικές... τα μεγάλα συμφέροντα, όπως έχουμε μάθει να λέμε. Μας πότισαν με μεθυστικές εικόνες υλικών απολαύσεων, με χειροπιαστές επιθυμίες και τελικά με καταναλωτικές ανάγκες. Μας εκπαίδευσαν να φερόμαστε με συγκεκριμένο τρόπο και να ονειρευόμαστε μόνο... υλικές απολαύσεις. Και κάνουμε πιστά ότι μας λένε για να μην χάσουμε αυτά που μας μάθανε ότι θέλουμε.
Δεν είμαστε πια άνθρωποι, είμαστε... το καταναλωτικό κοινό! Αυτό ήθελαν να πετύχουν τόσα χρόνια και τελικά το πέτυχαν. Ζούμε όλοι το περίφημο Αμερικάνικο όνειρο, που έγινε τελικά παγκόσμιο όνειρο. Αλλά το πρόβλημα με το συγκεκριμένο όνειρο είναι ότι πρέπει να "κοιμάσαι" για να το ζήσεις.
Ξεχάσαμε ότι ο άνθρωπος δεν είναι μόνο ύλη, είναι επιπλέον πνεύμα και ψυχή.
Ποιο πνεύμα όμως; Η τραγική πλειοψηφία των σημερινών ανθρώπων δεν έχει πάρει πραγματική παιδεία. Έχει απλά εκπαιδευτεί για να είναι ένα λειτουργικό γρανάζι στον παγκόσμιο μηχανισμό κατανάλωσης. Δεν έχει κριτική σκέψη, μιας και είναι μια αχρείαστη και επικίνδυνη ικανότητα για το σημερινό "σύστημα", το οποίο θέλει εργατικά, πιστά και άβουλα ρομποτάκια για να λειτουργήσει. Η επιτυχία στη ζωή αξιολογείται με βάση το τι έχεις και όχι ποιος είσαι. Και ενώ οι περισσότεροι θα διαφωνήσουν με αυτή την πρόταση, αν ψαχτούν, θα δουν ότι έτσι αξιολογούν, γιατί έτσι έχουν μάθει.
Και ποια ψυχή; Η μεγαλύτερη μάστιγα της εποχής μας είναι οι ψυχικές ασθένειες. Η κατάθλιψη σαρώνει, καταστρέφοντας τις ζωές ατόμων όλων των ηλικιών και όλων των τάξεων. Σαν τραγική ειρωνεία, σαν θεϊκή κατάρα, σε μια περίοδο αφθονίας υλικών αγαθών και απολαύσεων έχει έρθει να "μαυρίσει" τη ζωή μας το ανικανοποίητο. Όσα και να έχουμε, όσο και να καταναλώσουμε, πιστοί στα πρότυπα που μας έχουν προβάλει, δε νιώθουμε χορτάτοι. Χωρίς να προβληματιστούμε, συνεχίζουμε την προσπάθεια να ικανοποιήσουμε τη λαιμαργία μας... καταναλώνοντας. Ο ορισμός του παραλογισμού! Προσπαθούμε να ικανοποιήσουμε το ανικανοποίητο μας, συνεχίζοντας να κάνουμε τα ίδια πράγματα που μας έχουν οδηγήσει σε αυτό.
Τώρα όμως καταρρέει το ψεύτικο σκηνικό που είχαν στήσει. Αποκαλύπτονται όλα αυτά που τόσο καιρό κρυβόντουσαν κάτω από το χαλάκι. Φαίνεται ξεκάθαρα η αδυναμία και η σαπίλα του συστήματος. Ενός συστήματος που ασχολήθηκε μόνο με μια από τις πλευρές του ανθρώπου, την ύλη. Τα γεγονότα που παρακολουθούμε είναι οι σεισμικές δονήσεις ενός κόσμου που αλλάζει. Προς τα που θα πάει είναι αυτό που πρέπει να μας απασχολεί. Πρέπει να δούμε επιτέλους τι πραγματικά θέλουμε και να δουλέψουμε για να το πετύχουμε.
Τελικά πρέπει να φοβόμαστε; Η ζωή που είχαμε πριν την κρίση ήταν πραγματικά ωραία; Ήταν πραγματικά αυτή που θέλαμε; Μήπως απλά τελειώνει κάτι που φαινόταν ωραίο, αλλά δεν ήταν;
Γιατί να φοβόμαστε να χάσουμε μια ζωή χωρίς πραγματική ουσία, χωρίς πραγματικές ανθρώπινες σχέσεις, χωρίς πραγματική αγάπη; Αξίες που παραμελήθηκαν τα τελευταία χρόνια. Αξίες που κάνουν τη ζωή να είναι πραγματικά ωραία.
Για να υπάρξουν όλα αυτά χρειάζονται και δύσκολες στιγμές, γιατί έτσι είναι ο άνθρωπος, γιατί έτσι είναι η ζωή. Αυτές ζούμε τώρα και θέλει δουλειά, επιμονή στους νέους στόχους μας και υπομονή για να απολαύσουμε τις καλύτερες μέρες που θα έρθουν.
Ο τίτλος λέει ότι η ζωή είναι ωραία, δεν λέει ότι είναι και εύκολη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου